Όταν Κάνω Log Off, Μένει Κάποιος Πίσω;

Αυτή η ανάρτηση είναι βαθειά επηρεασμένη από ένα αγαπημένο σιριαλ το οποίο ξαναείδα αυτές τις ημέρες, το Mr.Robot. Είναι εντυπωσιακό πως αυτή η σειρά όσο προχωράει, τόσο πιο σκοτεινή και «περίεργη» γίνεται. 

Δεν ήταν ποτέ απλώς ένα κουμπί.
Το «log off» είναι μια πράξη και μια δήλωση.
Ένα μικρό αντίο σ' έναν κόσμο που δεν κοιμάται ποτέ. Που δεν κάνει παύση. Που καταγράφει τα πάντα.

Κλείνω το καπάκι του macbook, αποσυνδέομαι από τις πλατφόρμες αλλά πάντα κάτι μένει πίσω.
Ένα αποτύπωμα στο session log.
Μια ειδοποίηση που δεν διάβασα.
Ένα μισοτελειωμένο μήνυμα.

Και κάτι ακόμα, πιο αόρατο: ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, είμαι εγώ αυτός που γράφει ή κάποιος που με υποδύεται καλά;
Η διαδικτυακή μου παρουσία δεν είναι ψέμα, είναι όμως η πιο συνειδητή, επιλεγμένη, επιμελημένη εκδοχή μου.
Η offline σιωπή μου είναι το σημείο που επιστρέφει η αμφιβολία.

Η αποσύνδεση είναι μια μετάβαση από έναν κόσμο ελεγχόμενης συνείδησης σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν καταγράφεται, άρα και τίποτα δεν μπορεί να ερμηνευτεί.
Υπάρχει σε αυτό μια αίσθηση μοναξιάς και αυτό, καμιά φορά, είναι πιο τρομακτικό από οποιαδήποτε παρακολούθηση.

Όταν κάνω log off, με βλέπει κανείς;
Και όταν επιστρέφω, είμαι ο ίδιος που έφυγε;

Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα ψηφιακά ίχνη;
Οι σκέψεις που πέρασαν από τα πλήκτρα, οι φωνές που μπλέχτηκαν σε μικρόφωνα, τα pixels που δημιουργούν νόημα;

Μήπως ο πραγματικός φόβος δεν είναι να σε παρακολουθούν, αλλά να μην έχει απομείνει τίποτα να παρακολουθηθεί όταν φύγεις;

Σήμερα έκανα log off λίγο νωρίτερα.
Εφτιαξα έναν καφέ και βγήκα στο μπαλκόνι, κοίταξα τον ήλιο, δεν είχα τίποτα να γράψω, τίποτα να πω.

Και για λίγο, δεν υπήρχα πουθενά.