Η Ευλογία της Αβεβαιότητας

Υπάρχει μια περίεργη ησυχία όταν τελειώνεις το scroll. Μια στιγμή όπου το feed σταματάει να ανανεώνεται και το δάχτυλο δεν ξέρει τι να κάνει. Μια απροσδόκητη παύση που, για λίγο, φέρνει στο προσκήνιο την ερώτηση: και τώρα τι;

Η ψηφιακή εποχή μάς έχει προσφέρει ένα μοντέλο ζωής βασισμένο στην πρόβλεψη. Αλγόριθμοι που μαθαίνουν τις προτιμήσεις μας, πλατφόρμες που μετρούν κάθε μας κίνηση, αναλύσεις που υπόσχονται να βγάλουν νόημα από το χάος. Και όμως, κάπου μέσα σε αυτό το «data-driven σύμπαν», το νόημα αρχίζει να φθίνει. Όπως λέει και ένας αγαπημένος στίχος:

"And I found a meaning in meaninglessness / And I colored my sky in blue..."

Μπορεί άραγε να υπάρχει νόημα μέσα στην ανυπαρξία του νοήματος;
Ή μάλλον μήπως το ίδιο το χάος είναι μια μορφή αλήθειας;
Η αβεβαιότητα δεν είναι bug του συστήματος. Είναι το σύστημα.

Παλαιότερα, η αβεβαιότητα σήμαινε απειλή. Σήμερα όμως σε μια εποχή υπερβολικής πληροφόρησης, λειτουργεί σχεδόν ως απελευθέρωση. Εκεί που όλα είναι προβλέψιμα, το απρόβλεπτο είναι η τελευταία μορφή ελευθερίας. Η τεχνητή νοημοσύνη, για παράδειγμα, χτίζεται για να περιορίσει την έκπληξη. Αλλά εμείς, οι άνθρωποι, διαμορφωνόμαστε μέσα από το ασυνείδητο δημιουργικό χάος.

"Unconscious creative process / Formulating me to what I am"

Αυτό το στίγμα του να αφήνεσαι στο άγνωστο χωρίς να καταρρέεις, είναι μια νέα ψηφιακή δεξιότητα. Μια εσωτερική εντολή αποδοχής.

Οι περισσότεροι ζούμε παράλληλα timelines, πραγματικότητες που εναλλάσσονται ανάλογα με το app. Από story σε story, από post σε post, από meta-ανάλυση σε meta-σύγχυση. Κι όμως, στο ενδιάμεσο, κάποια εσωτερική φωνή ψιθυρίζει

"Crashing all my tears / Respecting all my fears / No more wasted years / A blessing in disguise"

Ίσως αυτό είναι τελικά το κλειδί. Η αβεβαιότητα ως δώρο, όχι ως αδυναμία. Μια κρυφή ευλογία που μάς υπενθυμίζει ότι είμαστε ακόμα όντα που αισθάνονται. Ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να τα εξηγούμε όλα, αλλά για να επιβιώνουμε, να δημιουργούμε, να αναπνέουμε μέσα στο μη-εξηγήσιμο.

Σε έναν κόσμο που όλα καταγράφονται, η σιωπή του «δεν ξέρω» είναι πράξη αντίστασης. Η αποδοχή του κενού, μια χειρονομία ανθρωπιάς. Και το να βρίσκεις ελπίδα εκεί που κανείς δεν την περιμένει - είναι η υπέρτατη μορφή πίστης:

"Out of the ashes rise / A worth-living life / I am alive"

Το άρθρο αυτό γεννήθηκε μέσα από τη βαθιά επιρροή των στίχων του "A blessing in disguise" ενός τραγουδιού που με συντάραξε, όχι μόνο μουσικά, αλλά υπαρξιακά. Οι στίχοι του φίλου μου (και μετά συγγενή) Διονύση Σουρέλη, ψυχολόγου και βασικού δημιουργού του progressive metal συγκροτήματος Agnosia, ήρθαν να κουμπώσουν πάνω σε σκέψεις που περιφέρονταν άτακτα μέσα μου.

Αν η αβεβαιότητα είναι το σκοτάδι, τότε κάποιοι στίχοι σαν αυτούς, είναι οι σπίθες που το φωτίζουν.

“A blessing in disguise / I am alive”