Ο αέρας δεν διαφωνεί

Λίγο μετά τις έξι το πρωί.
Έχω ξυπνήσει πριν τους υπόλοιπους και βγαίνω στο μπαλκόνι με τον καφέ μου.

Φυσάει ένας απίστευτος δροσερός νοτιάς, από αυτούς που σπάνια νιώθεις στην πόλη. Είναι σχεδόν ειρωνεία, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Ανοίγω το βιβλίο που είχα αφήσει χθες στο τραπέζι: Schopenhauer, Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο.
Το διαβάζω αργά. Λίγο γιατί έτσι και αλλιώς είναι νωρίς, λίγο γιατί κάθε τόσο σηκώνω το βλέμμα και χαζεύω την πόλη από ψηλά.

Το βιβλίο έχει πλάκα.
Είναι γεμάτο στρατηγικές για το πώς να κερδίζεις σε μια συζήτηση, ακόμα κι αν έχεις άδικο.
Ξαφνικά, όπως γυρίζω σελίδα, φυσάει πιο έντονα. Αν σου αρέσει, καλώς. Αν όχι, θα φυσήξει έτσι κι αλλιώς.

Οι άλλοι κοιμούνται ακόμα.
Η μέρα δεν έχει ξεκινήσει, κι αυτό το ενδιάμεσο μεταξύ νύστας και ρυθμού, έχει κάτι που μου αρέσει, με ηρεμεί.

Ο Schopenhauer μιλάει για διαφωνίες.
Ο αέρας απαντά με απάθεια.
Εγώ κάθομαι στη μέση και απολαμβάνω και τους δύο.